Ντίνος Κατσουρίδης - Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στις 3.30μ.μ., στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας η κηδεία


Ο Ντίνος Κατσουρίδης Γεννήθηκε το 1927 στη Λευκωσία της Κύπρου. Μετά τον πόλεμο ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει γιατρός, αλλά σπούδασε οικονομικά και ύστερα νομικά, που πριν τα τελειώσει τα παράτησε, για να αρχίσει το 1950 το...
μεγάλο ταξίδι του στο χώρο του κινηματογράφου. Ξεκίνησε ως βοηθός σκηνοθέτη στο Πικρό Ψωμί του Γρηγόρη Γρηγορίου, που ήταν δάσκαλός του στη Σχολή Σταυράκου.
Από το 1951 ως το 1959 δούλεψε στη Φίνος Φιλμ ως τεχνικός. Βοηθός στην αρχή και ύστερα μοντέρ, οπερατέρ και διευθυντής φωτογραφίας. Μερικές ταινίες αυτής της περιόδου: Το σωφεράκι Η Γκόλφω - Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας - Η καφετζού - Το αμαξάκι - οι δυο Λατέρνες – Μια ζωή την έχουμε - Η κυρά μας η μαμή - Η Αστέρω Ο Ηλίας του 16ου - Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο.  

Το 1960 πρωτοεμφανίζεται ως σκηνοθέτης με το Έγκλημα στα παρασκήνια και στη συνέχεια με άλλες ταινίες, ανάμεσά τους Ο κύριος πτέραρχος - Της κακομοίρας - Οι αδίστακτοι – Σύντομο Διάλειμμα, ενώ παράλληλα συνεχίζει ως Διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ: Αντιγόνη (του Τζαβέλλα), Αλίμονο στους νέους (του Σακελλάριου), Ο μεγάλος διχασμός (του Γρηγορίου) , Δόκτωρ Ζιβέγγος και ΘΟΥ ΒΟΥ Φαλακρός Πράκτωρ (του Βέγγου) και άλλες.


Το 1970 κάνει το ντεμπούτο του και στην παραγωγή: Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές - Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση - Θανάση πάρε τ’ όπλο σου – Ο παλαβός κόσμος του Θανάση – Ο φαλακρός μαθητής – Ο τρελός καμικάζι – Το καταραμένο φίδι (δικές του), Το προξενιό της Άννας (του Βούλγαρη), Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ (του Βέγγου), Ο επισκέπτης (του Μιχαηλίδη), ενώ συνεχίζει παράλληλα ως διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ σε παραγωγές τρίτων. 

Από το 1984 ως σήμερα ασχολήθηκε με το νέο ελληνικό σινεμά ως διευθυντής φωτογραφίας ή μοντέρ ή συμπαραγωγός, συχνά με όλες αυτές τις ιδιότητες. Μερικές από τις ταινίες αυτής της περιόδου ήταν Ο έρωτας του Οδυσσέα και Κόκκινη μαργαρίτα του Βαφέα, Πρωινή περίπολος του Νικολαϊδη, Γλυκιά πατρίδα του Κακογιάννη, Γυναίκες δηλητήριο του Ζερβού, Ήσυχες μέρες του Αυγούστου και Ακροπόλ του Βούλγαρη, Τράνζιτο της Μαυράκη, Οι αριθμημένοι του Ψαρά, Το καναρινί ποδήλατο του Σταύρακα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ασχολήθηκε και με θέατρο. Ανέβασε τον «Τρελό του Λούνα Παρκ» του Γ.Λαζαρίδη στο Θέατρο Σμαρούλα και έκανε φωτισμούς σε αρκετές παραστάσεις με σημαντικότερη δουλειά του το «Ο θάνατος του εμποράκου» στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα.