| Βόλτες στο Μανχάταν, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Τα φύλλα πέφτουν στο Central Park και στην 5η λεωφόρο οι επισκέπτες του Metropolitan Museum περπατούν πάνω σε ένα θαυμάσιο κιτρινοπράσινο χαλί.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων προετοιμάζουν από τώρα τον στολισμό για τις επικείμενες γιορτές. Η πόλη σε σχέση με την περσινή χρονιά έχει πάρει τα πάνω της, τα μεγάλα ξενοδοχεία ξαναβρίσκουν τη λάμψη τους, την πελατεία τους και τις ...α κριβές τιμές τους. Happenings παντού με την ευκαιρία εκθέσεων κάθε λογής και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.
Η Ελλάδα δεν λείπει από τον περίπτατο στη μακρινή πολιτεία. Τη συναντά κανείς συχνά σε τυχαίες συναντήσεις και ολιγόλεπτες συνομιλίες.
Στο κέντρο του Μανχάταν, τμήμα του Broadway, έχει πεζοδρομηθεί. Έχουν στηθεί τραπεζοκαθίσματα. Κοσμοσυρροή. Χαιρετίζουμε δύο θαμώνες. Ο ένας είναι ομογενής, από χρόνια στην Νέα Υόρκη, ταξιτζής, ο άλλος είναι Ιταλός συνάδελφος του. Από τη Μεσόγειο και οι δύο, απολαμβάνουν τον καφέ τους στο πεζοδρόμιο. «Μετά το τιμόνι, ερχόμαστε εδώ. Μαθαίνω ότι και η Πανεπιστημίου θα πεζοδρομηθεί! Λέω να κάνω ένα ταξιδάκι στην πατρίδα, να πιω το καφεδάκι μου, γλυκό βραστό, μπροστά στην Ακαδημία».
Στη Νέα Υόρκη τη συναντά κανείς συχνά. Είναι η New York Public Library, που έχει πολλά υποκαταστήματα μέσα στην πόλη, πάνω από 80. Πλούσια σε θεματολογία και σε τόμους, η βιβλιοθήκη προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες. Αυτή τη φορά η Ελλάδα έρχεται μέσω μίας ομάδας κοριτσιών που ασχολούνται με τον χορό και θέλουν να κάνουν έρευνα για τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς. Από την ομάδα, μία μόνον Ελληνίδα, οι άλλες τρεις είναι από την Αρμενία, την Ισπανία και την Βουλγαρία. «Ίσως να βρούμε κοινά σημεία από τους χορούς των τόπων μας», λένε καθώς προχωρούν στο research center της βιβλιοθήκης για σχετικές πληροφορίες, που θα τους βοηθήσουν στην μελέτη τους.
Πρωί, στο ατμοσφαιρικό Battery Park, στο κάτω Μανχάταν, στον δρόμο μας για να πάρουμε το πλοιάριο που θα μας οδηγήσει στο άγαλμα της Ελευθερίας και στο Ελις Αϊλαντ. Μία μπάντα νέων παίζει τα Παιδιά του Πειραιά. Είναι Ιρλανδοί. «Προετοιμαζόμαστε για διακοπές στην Ελλάδα και το καλύτερο διαβατήριο είναι η μουσική», μας λένε. Δεν έχουν άδικο. Και πού δεν έχει ακουστεί αυτό το μοναδικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι; Από τις μποέμ γειτονιές ευρωπαϊκών πόλεων μέχρι και σε χωριά στο εσωτερικό της Κούβας, την ώρα που παιδιά έτρεχαν να συναντήσουν τους ταξιδιώτες από την Ελλάδα.
Στο Σόχο, λίγες ώρες αργότερα, «πέφτουμε πάνω» σε ένα όχημα-κινητή μονάδα εστίασης με τα ελληνικά χρώματα, που πουλάει σουβλάκια. «Ξεκινήσαμε φέτος, πριν μερικούς μήνες και πάμε πολύ καλά, έχουμε ήδη δύο κινητές μονάδες με τα ονόματα Μύκονος και Σαντορίνη και εάν συνεχίσουν οι δουλειές να πηγαίνουν τόσο καλά θα σκεφτούμε για περαιτέρω επέκταση», επισημαίνουν οι δύο συνέταιροι της επιχείρησης. Βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη πριν χρόνια και ζουν μόνιμα πια εκεί. «Ο κόσμος γνωρίζει τις ελληνικές σπεσιαλιτέ και το σουβλάκι κάνει θραύση εδώ στο Μανχάταν» και τρέχουν να εξυπηρετήσουν την πελατεία, που αρχίζει να συνωστίζεται μπροστά από την … κινητή μονάδα.
 «I love Santorini», λέει Αμερικανίδα φοιτήτρια από το Οχάιο, που συνδυάζει διακοπές και εργασία ως σερβιτόρα σε ένα μπαρ στον τελευταίο όροφο ουρανοξύστη στο Μανχάταν. «Έχω ακούσει και διαβάσει τόσο πολλά γι αυτό το νησί στο διαδίκτυο, θέλω μια μέρα να βρεθώ στο μαγικό αυτόν τόπο, είναι όνειρο ζωής. Πόσο τυχεροί είστε εσείς οι Έλληνες. Έχετε την Ακρόπολη και μπορείτε να τη θαυμάζετε κάθε μέρα. Μόλις φτάσω στην Αθήνα, θα είναι εκεί η πρώτη μου επίσκεψη», λέει.
Ο πλανόδιος φωτογράφος, που πλησιάζει για φωτογραφία, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει στην εποχή της ψηφιακής φωτογραφίας, ιστορεί: «Έφτασα εδώ με πρόγραμμα να μείνω δύο-τρεις μήνες και τελικά έγινα Αμερικάνος. Κατάγομαι από τον Βόλο, έκανα το στρατιωτικό μου στην Κρήτη, για χρόνια Πειραιώτης και τώρα Νεοϋορκέζος. Θέλω να γυρίσω. Πού; Στην Κρήτη, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις».
Κείμενο και φωτογραφίες: Αλέκος Λιδωρίκης |
