| Για κάποιους μαθητές, το σχολείο αποτελεί τη χαρά της καθημερινότητας και όχι καταναγκαστικό έργο ανάμεσα στα Σαββατοκύριακα, ενώ το κουδούνι του διαλείμματος δεν είναι η όαση απόδρασης από τη "φυλακή" της σχολικής αίθουσας, αλλά αναμονή για το επόμενο μάθημα.
Άλλωστε οι μαθητές αυτοί επέλεξαν συνειδητά να μένουν στο σχολείο τους εννέα ώρες καθημερινά, χωρίς γκρίνιες κι αγκομαχητά, και να μετακινούνται με ζωντάνια και χαμόγελα από την αίθουσα της φυσικής και των μαθηματικών στην αίθουσα του μπαλέτου, από την αίθουσα φιλολογικών σ' αυτή του θεάτρου και του κινηματογράφου και από τα θρησκευτικά στο εργαστήρι ζωγραφικής και γλυπτικής.
Δεν πρόκειται για τα γυρίσματα ταινίας σε ... σχολείο ενός ιδεατού κόσμου -ίσως σε κάποια σκανδιναβική χώρα- ούτε για μία ιδιωτική επαγγελματική σχολή, αλλά για ένα ελληνικό δημόσιο σχολείο, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αντιπροσωπεύει επάξια τον πραγματικό ρόλο ενός σχολείου, παρά τις σημαντικές ελλείψεις σε υποδομές, αίθουσες, ακόμη και σε δασκάλους.
Το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο και Λύκειο Θεσσαλονίκης είναι πράγματι αυτό που λέμε ένας ζωντανός οργανισμός. Συνδυάζει τη μάθηση και την αγωγή με τη δημιουργία, ενισχύει την πρωτοβουλία των παιδιών, ελευθερώνει τις ικανότητές τους και τα εφοδιάζει με ό,τι είναι αναγκαίο για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της κοινωνίας, όπου θα ζήσουν.
Βρίσκεται στους Αμπελόκηπους, στην "καρδιά" των ομολογουμένως υποβαθμισμένων δυτικών συνοικιών και συγκεντρώνει μαθητές από κάθε κοινωνική τάξη, παιδιά αλλοδαπών και μεταναστών (από Αλβανία, Βουλγαρία, Γερμανία, Βρετανία, Ουκρανία κ.α.) που συνυπάρχουν με τα Ελληνόπουλα, ακόμη και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι 185 μαθητές φτάνουν καθημερινά στο σχολείο, από διάφορα σημεία του πολεοδομικού συγκροτήματος, διανύοντας χιλιόμετρα, μόνο και μόνο επειδή αγαπούν τις τέχνες και έχουν ταλέντο σε κάποια από αυτές. |
