Γιάννης Μπέζος – Ναταλία Τσαλίκη: «Τώρα ζούμε στον αστερισμό της σαχλαμάρας»

    «Τώρα ζούμε στον αστερισμό της σαχλαμάρας»
  • Ο Γιάννης Μπέζος και η Ναταλία Τσαλίκη μιλούν για την αγαπημένη κωμωδία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» που ανεβάζουν στο θέατρο «Κιβωτός», τις «συνταγές επιτυχίας» και την κρίση που βιώνουμε

1960 και ο Βασίλης Λογοθετίδης ανεβάζει στο θέατρο το έργο του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», με το κοινό να τον αποθεώνει στον ρόλο του Αντωνάκη. 1965 και ο ίδιος ο Τζαβέλλας μεταφέρει στον κινηματογράφο τη μεγάλη επιτυχία του με πρωταγωνιστές του τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Μάρω Κοντού -η ταινία αποσπά το βραβείο σκηνοθεσίας την ίδια χρονιά στο Φεστιβάλ Σικάγου, ενώ συμμετέχει και στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία στις άπειρες επαναλήψεις της στη μικρή οθόνη αποκτά φανατικούς θεατές -η νεότερη γενιά ξέρει τις δυνατές ατάκες της κωμωδίας, που δεν είναι λίγες, απέξω κι ανακατωτά!- και το ... «πάντρεμα» Γιώργου Κωνσταντίνου – Μάρως Κοντού θεωρείται «ιστορικό» πλέον.

2010. Μισό αιώνα μετά από το πρώτο ανέβασμα του έργου ο Γιάννης Μπέζος επιχειρεί μια νέα ανάγνωση του έργου στο θέατρο «Κιβωτός». Σκηνοθετεί την παράσταση και έχει αναλάβει τον ρόλο του Αντωνάκη, με τη Ναταλία Τσαλίκη να παίζει την Ελενίτσα του… Απ’ το φουαγιέ του θεάτρου που έχω πάει να τους συναντήσω ακούω ένα απ’ τα τραγούδια της παράστασης που υπογράφουν η Λίνα Νικολακοπούλου -στους στίχους- και η Δήμητρα Γαλάνη -στη μουσική. «Βρε δεν θα σ’ έχανα για ρύζια, στέφανα» λένε μαζί ο Μπέζος με την Τσαλίκη και το κομμάτι κλείνει με εκείνον να της λέει με γλύκα «Κυρία Ελένη, κλάψε, σ’ ομορφαίνει…».
«Τώρα ζούμε στον αστερισμό της σαχλαμάρας»
  • Πείτε μου τι σας κέντρισε στο να ανεβάσετε την αγαπημένη κωμωδία του Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ: Ηταν στο μυαλό μας χρόνια τώρα το να ανεβάσουμε αυτό το έργο, αλλά κάθε φορά κάτι προέκυπτε και δεν το κάναμε. Τώρα ήρθε η ώρα και οι συνθήκες και το κάνουμε με πολύ μεγάλη χαρά.
Να τονίσω ότι ανεβάζουμε το θεατρικό έργο του Τζαβέλλα και όχι την κινηματογραφική εκδοχή του με τους Κωνσταντίνου- Κοντού. Ηταν το τελευταίο έργο που ανέβασε ο Λογοθετίδης το ‘60 κι ο Αντωνάκης ήταν ο τελευταίος ήρωας που ντύθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η ιστορία είναι φυσικά η ίδια, μόνο που η δράση εκτυλίσσεται στο σπίτι του Αντωνάκη και της Ελένης, που στην τελευταία πράξη γκρεμίζεται, και όχι στους υπόλοιπους χώρους που υπήρχαν στον κινηματογράφο?
  • Θα ακουστεί και το «Μπούρδα Καραβάγγο, το φελέκι σου» την ώρα που θα γκρεμίζεται το ταβάνι; (γέλια). Τέλεια ατάκα.
Γ.ΜΠ.: Φυσικά και θα ακούγεται. Είναι όντως τέλεια…
  • Να θυμίσουμε την ιστορία -αν και είναι περιττό, νομίζω…
Ν. ΤΣΑΛΙΚΗ: Είναι πράγματι περιττό, αλλά για τους λίγους που δεν την ξέρουν ας τη θυμίσουμε. Η ιστορία κινείται γύρω από ένα ζευγάρι που συζεί χωρίς γάμο για πολλά χρόνια και ο άνδρας παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στη σχέση. Μόλις όμως παντρεύονται, οι σχέσεις εξουσίας ανατρέπονται και η γυναίκα διεκδικεί πλέον ισότιμο ή μάλλον κυρίαρχο ρόλο, ανταποκρινόμενη στο πρότυπο της παντρεμένης γυναίκας που διαχειρίζεται το «νοικοκυριό» και τις κοινωνικές του σχέσεις. Η ανατροπή αυτή είναι, όμως, πολύ απότομη, για να γίνει εύκολα αποδεκτή από τον σύζυγό της και λίγες ώρες μετά τον γάμο καταλήγουν στο διαζύγιο. Για να ‘ρθουν νέες ανατροπές.
Γ.ΜΠ.: Είναι μια υπέροχη ιστορία, ένα δυνατό έργο, που μας?ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή που όπως λέει και η Λίνα Νικολακοπούλου είναι σαν ζεστό μυρωδάτο ψωμί. Ψωμί που σου δημιουργεί μια αίσθηση γλυκιά και σου δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγεις από τη σκληρή και άγρια πραγματικότητα. Να γιατί διαλέξαμε αυτό το έργο -αυτός ήταν ο κύριος λόγος!
Ν.ΤΣ.: Και μπορεί να’ χουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που γράφηκε, αλλά υπάρχουν και σήμερα δυστυχώς ανάλογες συνθήκες ανάμεσα στα ζευγάρια. Το λέω με πόνο καρδιάς αυτό αλλά το εισπράττω από σύγχρονα ζευγάρια. Απ’ τη μια είναι ο φαλλοκράτης σύζυγος που συμπεριφέρεται απαράδεκτα στη γυναίκα του και από την άλλη εκείνη που υπομένει, που αντέχει, που υποτάσσεται και φοβάται να επαναστατήσει και να ορθώσει το ανάστημά της.
Υπάρχουν, δυστυχώς, ακόμα θύτες και θύματα και αυτό είναι τραγικό… Κι αυτό πρέπει να πάψει να υφίσταται. Μέσα απ’ το έργο του το καταδεικνύει αυτό ο Γιώργος Τζαβέλλας. Με κωμικό τρόπο μεν αφού είναι μετρ του είδους, μα συνάμα με τρόπο δεξιοτεχνικό και καίριο. Κι αυτό το φωτίζει η δική μας παράσταση. Προσφέρει γέλιο μα και προβληματισμό για ένα θέμα που ακόμα και πενήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του έργου πονάει και μας ακουμπάει με τρόπο απίστευτο…
  • Ερχόμαστε πάλι στο θέμα κατά πόσο μπορούν να αγγίξουν τον κόσμο έργα που έχει μάθει απέξω και ανακατωτά από τις αμέτρητες φορές που έχουν παιχτεί στην τηλεόραση;
Γ.ΜΠ.: Η ταινία έγραψε τη δική της ιστορία. Αψογης αισθητικής, με συναρπαστικές ερμηνείες των αξιόλογων και χαρισματικών πρωταγωνιστών της άφησε το αποτύπωμά της έντονο κι έχει ακόμα φανατικότατους θαυμαστές. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορείς να κάνεις τη δική σου… ανάγνωση σε ένα έργο που έχει κάτι σοβαρό να πει και σήμερα! Το παρελθόν υπάρχει, δεν μπορείς να το αποφύγεις, αλλά δεν πρέπει και να σου κάτσει στο κεφάλι! Πρέπει να είναι δίπλα σου, να λειτουργεί αποκαλυπτικά και βοηθητικά και όχι να σε δεσμεύει. Είναι χαζός όποιος μπαίνει στη διαδικασία σύγκρισης -αν μπεις σ’ αυτό το έχεις χάσει το… στοίχημα πριν καν το βάλεις! Απ’ την άλλη πόσα έργα δεν τα ξέρουμε καλά και μας κεντρίζουν ιδιαίτερα οι διάφορες αλλά και διαφορετικές «αναγνώσεις» που γίνονται σ’ αυτά;
  • Το ότι επιλέξατε έργο γνωστό και αγαπημένο, που έχει τη δική του δυναμική, έχει να κάνει με το ότι έρχεται μια εξαιρετικά δύσκολη σεζόν και θέλετε μια… ασφάλεια;
Γ.ΜΠ.: Μετά από τόσα χρόνια που ασχολείσαι με το θέατρο θεωρείς ότι υπάρχει κάτι…ασφαλές και σίγουρο στο θέατρο; Υπάρχουν «συνταγές» επιτυχίας και σιγουριάς; Ποτέ δεν ξέρεις τι σε? περιμένει! Μπορεί να ανεβάσεις ένα έργο που να το θεωρείς «δόλωμα» και να μην τσιμπήσει ο κόσμος και μπορεί να ανεβάσεις ένα «δύσκολο» έργο και να τρέξει! Οχι, δεν υπάρχουν συνταγές ούτε κι ασφάλειες στο θέατρο! Επιλέξαμε το συγκεκριμένο έργο γιατί είναι μια καλά δομημένη κωμωδία που μπορεί να προσφέρει γέλιο κι απόδραση στον κόσμο που είναι πνιγμένος απ’ την κρίση! Γιατί ναι, υπάρχει κρίση, αλλά στην τηλεόραση μεγεθύνουν την κατάσταση και την κάνουν θρίλερ -μεγαλοποιούν τις καταστάσεις παντού και πάντα, με τρόπο που είναι γραφικός!
Ν.ΤΣ.: Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι εύκολα και η χρονιά που έρχεται προβλέπεται να είναι σκοτεινή και βαριά, αλλά πρέπει να αντισταθούμε στην κατάθλιψη και να έχουμε θετική ενέργεια και αισιοδοξία. Γίναμε πολύ απαισιόδοξοι πια και κάνοντας καλή κωμωδία θέλουμε να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας στον κόσμο που είναι «πνιγμένος» και δεν μπορεί πια να πάρει ανάσα. Ξορκίστε το κακό με γέλιο. Αντισταθείτε.
Γ.ΜΠ.: Από την άλλη, κάνουν όλοι λες και δεν περίμεναν την καταιγίδα. Αφού τα βλέπεις τα γκρίζα σύννεφα από πάνω να μαζεύονται, δεν την περιμένεις τη βροχή και το χαλάζι;
Εμειναν όλοι άφωνοι! Αφού τον έχεις παίξει τον ρόλο σου κι εσύ. Εσύ τους ψήφισες και τους ξαναψήφισες, εσύ κράταγες τσίλιες όταν έκλεβαν -γιατί ήταν ολοφάνερο ότι έκλεβαν με τη ζωή που ζούσαν και τη μόστραραν σε λάιφ στάιλ- αυτό το λάιφ στάιλ και η τιβί περσόνα μας έχουν φάει (γέλια). Μη μου το παίζεις αθώος και ανήξερος. Τον ψήφισες τον κλέφτη και τον ξαναψήφισες! Δεν ήξερα, που είπε μια πολιτική ψυχή! Δεν μπορεί να μην ξέρεις -δεν επιτρέπεται να μην ξέρεις πια…
Ν.ΤΣ.: Πρέπει να γίνει αυτοκριτική -πάντα φταίνε οι άλλοι! Φταίνε οι ξένοι και κυρίως οι Γερμανοί που είναι μπαμπούλες! Δεν φταις εσύ που έβαλες τα χέρια σου και έβγαλες τα μάτια σου, φταίνε αυτοί. Οχι εσύ. Ας αναλάβουμε πια τις ευθύνες μας.
Γ.ΜΠ.: Περάσαμε πολλά, ζήσαμε και πιο δύσκολες μέρες τις τελευταίες δεκαετίες και αντέξαμε. Δεν είναι διόλου εύκολο το «σκηνικό», αλλά με αυτοκριτική και σωστή πολιτική, θα τα βγάλουμε και πάλι πέρα. Θα στριμωχτούμε, αυτό είναι σίγουρο.
Καλομάθαμε, βολευτήκαμε και το παραξηλώσαμε. Ε, αυτό θα το πληρώσουμε τώρα και μάλιστα ακριβά! Απ’ την άλλη δεν υπάρχει παιδεία -είναι δυνατό να μπαίνεις σε πανεπιστήμιο με 0,9 που είδα ότι έγινε; Αν δεν φροντίσεις να υπάρχει σωστή παιδεία, φυσικά και θα οδηγηθούν οι νέοι στο εύκολο χρήμα…
Ν.ΤΣ.: Τελειώνουμε το σχολείο, έλεγαν κάποιοι νέοι και μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Μα δεν είναι καφενείο το πανεπιστήμιο να πηγαίνεις να πιεις τον καφέ σου μέχρι να δεις τι θα κάνεις! Δεν μπορείς να παίρνεις τη θέση κάποιου άλλου. Δεν προβληματίζεται ο Ελληνας, δεν ψάχνεται, δεν σκέφτεται. Θέλει να κάνει ό,τι του… φουμάρει!
  • Μου έδωσες καλή πάσα για την απαγόρευση του τσιγάρου…
Γ.ΜΠ.: Δεν επαναστατούν για σοβαρά θέματα και το κάνουν για το κάπνισμα! Ελλάς το μεγαλείο σου… Εχουμε τόσα να λύσουμε, τόσα θέματα που μας καίνε και έριξαν το βάρος τους στο γιατί δεν μπορούν να φουμάρουν όπου τους καπνίσει!
Κι εγώ καπνιστής είμαι, αλλά κι εδώ υπάρχει μια ασυδοσία. Ντουμάνι το κάνουν, αδιαφορώντας για τους δίπλα τους που δεν καπνίζουν.
Ν.ΤΣ.: Παιδεία σημαίνει να σκεφτούμε λίγο και τον διπλανό μας. Το «άσε με ήσυχο, θα κάνω ό,τι μου γουστάρει κι ό,τι μου καπνίσει» -για να είμαστε και στο πνεύμα του θέματος!- είναι έλλειψη παιδείας και βαθιά αμορφωσιά?
Γ.ΜΠ.: Αυτός ο «ωχαδερφισμός» και το «κοιτάω την? πάρτη μου» μας οδήγησε στον γκρεμό που βρισκόμαστε!
  • Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» θα ανεβεί στο θέατρο «Κιβωτός» στις αρχές Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου, σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, μουσική της Δήμητρας Γαλάνη, στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Παύλος Ορκόπουλος, Φαίδρα Δρούκα, Γιώργος Ψυχογιός, Γιάννης Στόλλας, Βαλερία Κουρούπη, Αγγελος Μπούρας, Γιάννα Παπαγεωργίου, Δημήτρης Κανέλλος, Ελένη Σιδερά και Λήδα Καπνά. Η παραγωγή είναι της «Ελληνικής Θεαμάτων».
  • Νικολακοπούλου – Γαλάνη
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει τους στίχους στα τραγούδια που έγραψε η Δήμητρα Γαλάνη για την παράσταση που ετοιμάζει ο Γιάννης Μπέζος και εμείς έχουμε αποκλειστικά τα λόγια από ένα ντουέτο που έχουν ο Αντωνάκης και η Ελένη και αφορά το φινάλε του 1ου μέρους…
Αντωνάκης: Η μεν γυνή να φοβήται τον άντρα, ο άντρας δε τη γυναίκα που του ‘λαχε! Τα λόγια γνώριμα, μα παίρνουν νόημα στα σκαλοπάτια, κοίτα με στα μάτια.
Ελένη: Πολύ καιρό κάνει πρόβα η αγάπη. Για ποιο χορό; Ησαΐα μου χόρευε! Τα λόγια γνώριμα, μα παίρνουν νόημα στα σκαλοπάτια, τα άσπρα, τα πλατιά!
Αντωνάκης και Ελένη: Εμείς οι δυο…
Ελένη: Λες αλήθεια Αντωνάκη μου;
Αντωνάκης: Οσο ζω και δεν πέθανα…
Αντωνάκης και Ελένη: Βρε δεν θα σ’ έχανα για ρύζια, στέφανα.
Αντωνάκης: Κυρία Ελένη, κλάψε σ’ ομορφαίνει, σε ομορφαίνει!
  • Κάποιοι είναι γεννημένοι για να ενοχλούνται από όλα και από όλους
  • Να γυρίσουμε στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Γιατί να κάνει παλιά κωμωδία και ο Μπέζος, είπανε… Κάνεις «Δον Ζουάν» στο Εθνικό και γράφουν για «Δον… Δόγκανο», κάνεις παλιά ελληνική κωμωδία και λένε ότι ρέπεις στην ευκολία…
Γ.ΜΠ.: Είναι κάποιοι που είναι γεννημένοι για να ενοχλούνται από όλα και από όλους. Αφού γράφουν σωστά το όνομά μου, ας γράφουν ό,τι θέλουν. Εχω πάψει να ενοχλούμαι από αυτά και να ασχολούμαι με μικρότητες και? στημένες επιθέσεις. Αδιαφορώ -πίστεψέ με. Ας κάνουν όσα λογοπαίγνια θέλουν, αφού αυτό μόνο μπορούν να κάνουν… Αδιαφορώ!
Ν.ΤΣ.: Εχεις δει ποτέ κάποιον Ελληνα να μην ενοχλείται, πες μου, σε παρακαλώ! Είναι ίδιον του Ελληνα να? ενοχλείται! Από τα πάντα και από τους πάντες! Τους ενοχλεί τρομερά που ο Παπανδρέου κάνει γυμναστική, ποδήλατο, κανό, που είναι φιτ.
Γ.ΜΠ.: Οπως τους ενοχλούσε ο Καραμανλής που έπαιζε ποδόσφαιρο. Είναι το χόμπι του Ελληνα να θάβει -όποιον και για όποιον λόγο θέλει! Δεν βλέπουν το όποιο καλό έχει ο όποιος από μας. Εχουν άρνηση για οτιδήποτε. Θα κάτσω να ασχοληθώ με το κόμπλεξ του καθένα που θέλει να κάνει στιλάκι; Ε, όχι! Εχω χορτάσει από την αγάπη του κόσμου, από την αποδοχή του σε ό,τι κι αν κάνω θεατρικά ή τηλεοπτικά… Τα καλά τα δικαιώνει ο χρόνος και όχι ένα-δυο εμπαθή δημοσιεύματα! Και για να μη λέμε μόνο για έντυπες επιθέσεις, υπάρχουν και οι άλλες επιθέσεις που δεχόμαστε από τον χώρο. Εκεί να δεις χτυπήματα κάτω από τη μέση από διπρόσωπα πλάσματα εκτοπλάσματα! Πες έναν καλό λόγο -δεν μπορεί να μην έχω κάνει κάτι καλό. Οχι! Εκεί! Να ρίξουν το χώμα με φτυαριές! Ασχολήσου με την ουσία. Ποια ουσία; Μόνο με τη σαχλαμάρα.
Τώρα ζούμε στον αστερισμό της σαχλαμάρας. Της σαχλαμάρας!
Ν.ΤΣ.: Δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Το έχουμε σε αχρηστία το μυαλό μας -μένουμε στην επιφάνεια και στα περιτυλίγματα. Παντού -σε όλους τους τομείς. Είναι τραγικό!
Γ.ΜΠ.: Μου έλεγε ο Γαβράς «Ο Ελληνας δεν κάνει δεύτερη σκέψη». Ποια δεύτερη, του απάντησα. Ούτε καν πρώτη (γέλια). Και αυτό έχει το κόστος του -μεγάλο κόστος!
  • ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 12/09/2010