Όλοι έχουμε πολλά να εκπέμψουμε, και τα εκπέμπουμε κάθε μέρα. Από τα πιο απλά, όπως το να πεις μια καλημέρα, ή να αγοράσεις τσιγάρα από το περίπτερο, μέχρι και πιο πολύπλοκα. Μερικά πράγματα όμως δυσκολευόμαστε. Είτε δεν βρίσκουμε τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστούμε, είτε δεν θέλουμε να ξεστομίσουμε τις λέξεις που έχουμε βρει. Και έτσι ξαμολάμε σαν μελάνι χιλιάδες λέξεις, που περιγράφουν μέσες άκρες μια μικρή ιδέα από αυτό που πραγματικά μας καίει.
Παλιότερα ...συνήθιζα να λέω, ότι δεν έχουν νόημα οι λέξεις. επηρεασμένος από το θέατρο τις θεωρούσα απλά άρματα για βαθύτερα νοήματα που περιγράφουμε με άλλους τρόπους εκτός απο τις λέξεις. Το πίστευα πραγματικά. Είχα θυμώσει με τις λέξεις και ήθελα να τις εκδικηθώ και γι αυτό τις αγνοούσα. Ίσως και γι αυτό με εκδικήθηκαν και αυτές. Οι πιο αγαπημένες μου λέξεις μου γυρίσανε την πλάτη και φύγανε, και από τότε ψάχνω κάπου να τις βρω, μα ακόμα να ακούσω έστω και έναν ήχο τους.
Επειδή έχω καιρό να τις ακούσω προσπάθησα να τις συλλαβισω έγω, έστω και στον καθρέφτη, αλλά μια τρομακτική δυσλεξια μου χτυπούσε την πόρτα και μου φυλάκιζε την μητρική μου γλώσσα κάθε φορά. Αμφιβάλλω άμα μπόρεσα έστω και μια φορά να εξηγήσω με την κατάλληλη λέξη αυτό που νοιώθω, αυτό που επιθυμώ, και αυτό που με καίει. Πάντα με θυμάμαι που αμολούσα και εγώ την πολυλεξη μπογιά μου, και δημιουργούσα ένα λογοτεχνικό πασαλειμα που μουτζούρωνε επιμελώς όσα ήθελα να πω. Και έτσι, είπα όλα όσα δεν ήθελα να πω, και δεν είπα ποτέ αυτά τα λίγα που ήταν πραγματική ανάγκη να ειπωθούν. Οπότε... ποτέ μου δεν είπα τίποτα.
Μετά ήρθαν οι άλλες... οι κακές οι λέξεις. Μπροστά μου κάνανε παρέλαση ποδοπατώντας την ζωή μου. χιλιάδες απαίσιες λέξεις, στρατός ολόκληρος έτοιμος να επιτεθεί σε κάθε όνειρο, κάθε ανάμνηση, και κάθε σκέψη. Στα αφτιά μου φτάσανε λέξεις που τις έκανα τα δομικά υλικά για να χτίσω την δική μου προσωπική επίγεια κόλαση. Μια φυλακή γεμάτη με ιδεολογίες, πρωτοβουλιακούς δικαστές, Πατρίδες θρησκείες, και μπόλικο χαλούμι. Μέσα σε αυτήν την φυλακή σαν κατσαρίδες κατοικούσαν ζώδια τρομακτικά και άσχημα, έτοιμα να κατασπαράξουν κάθε ίχνος λογικής. Το φίδι των ευφημισμών τύλιγε σφιχτά στο λαιμό μου την τεράστια γεμάτη ευφημισμούς ουρά του, και το ασφυκτικά μικρό κελί μου πλημμύριζε από μια πράσινη βρωμερή χλαπάτσα που έσταζε από κάποιον σπασμένο σωλήνα... νομίζω πως την λέγανε Πολιτική ή παράταξη, ίσως πάλι να την λέγανε Επανάσταση. Όπως και να την λέγανε το σίγουρο είναι ότι βρομούσε πολύ.
Και έτσι σαν βαριά κατάρα, και σαν θεία δίκη με χτύπησε η δυσλεξία μου, και άρχισα να μπερδεύω τις λέξεις, καθώς είχα και το χέρι μου στην μύτη απο την δυσοσμία, το πρόβλημα επιδεινώθηκε, και όταν ήθελα να πω λάθος έλεγα πάθος, όταν ήθελα να πω ελευθερία, έλεγα πανωλεθρία, και όταν ήθελα να πω σ'αγαπω, έλεγα ένα αντίο και έφευγα. Όταν πάλι ήθελα να πω πάθος πάντα έλεγα λάθος, όταν ήθελα να πω παν... μοναξιά έλεγα ελευθερία, και όταν έλεγα σ'αγαπώ, εννοούσα Αντίο.
Έτσι την βάδισα την ζωή μου, μονάχος μου, τυφλός κουφός και χωρίς να έχω πει, και χωρίς να έχω ακούσει το σ' αγαπώ που δεν σημαίνει αντίο. Έτσι έζησα... έζησα καταλάθος, και τα λάθη μου γινήκαν κατα πάθος. Σαν το φάντασμα σεργιάνιζα το κουφάρι μου, χωρίς ποτέ να βρω καταφύγιο να κρυφτώ για λίγο από τον παραλογισμό του κόσμου. και οι ανάσες μου σιγά σιγά βάρυναν, και πλέον δεν ξέρω ποσό ακόμα θα μπορώ να τις σηκώσω.Αδειάζω... δεν ξέρω ακόμα πόσο μπορώ να αντέξω. Ως τελευταία μου ελπίδα κρατώ πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να εξηγήσω πριν είναι αργά για εξηγήσεις. Ελπίζω πως έστω για μια φορά θα βρω τις λέξεις για να περιγράψω αυτό που με καίει.
Με εκτίμηση.
Χρήστος.
