51ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Το ελληνικό σινεμά ξεπερνά τα σύνορα»
Μια κοινωνία σε κρίση, η ελληνική, που απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ιδίως από το Δεκέμβριο του 2008 και μετά, είναι ένας σοβαρός λόγος που κάνει τα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ να ενδιαφέρονται για τις ελληνικές ταινίες, έλεγε σήμερα ο ...Σύλλας Τζουμέρκας, μιλώντας για τη δική του εμπειρία από τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ της Βενετίας με τη «Χώρα προέλευσης».
Αφορμή στάθηκε σήμερα η ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Το ελληνικό σινεμά ξεπερνά τα σύνορα», που διοργάνωσε με τους Έλληνες σκηνοθέτες το 51ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στη συζήτηση πήραν μέρος οι Κωνσταντίνος Γιάνναρης, Άρης Μπαφαλούκας, Βαρδής Μαρινάκης, Αλέξης Αλεξίου και Σύλλας Τζουμέρκας. Τέθηκαν επί τάπητος η αυξανόμενη παρουσία του ελληνικού κινηματογράφου στα ξένα φεστιβάλ, οι μηχανισμοί και το προφίλ των φεστιβάλ, η διανομή και οι εταιρίες πώλησης των ταινιών, το γούστο των θεατών για τις ταινίες του κινηματογράφου και την τηλεόραση, η εγχώρια ανυπαρξία κινηματογραφικής εκπαίδευσης, ο ναρκισσισμός των σκηνοθετών και πολλά άλλα ζητήματα.
«Η αρνητική δημοφιλία της Ελλάδας θα βγάλει ψαχνό για τους καλλιτέχνες», υποστήριξε ο πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Τάσος Μπουλμέτης, με τον όρο «οι σκηνοθέτες να μη γυρίζουμε ταινίες ναρκισσιστικές αλλά ταινίες που ακουμπούν στην κοινωνία που ζούμε».
Και τα ξένα φεστιβάλ; Τα φεστιβάλ είναι σε κρίση, λέει ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο πρώτος της γενιάς του με διεθνείς συμμετοχές που άνοιξε το δρόμο και για τους επόμενους. «Δείτε την οικογενειοκρατία στη Βενετία με τον Ταραντίνο που βράβευσε τη φίλη του Σοφία Κόπολα», λέει ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο οποίος βρίσκεται σε διαδικασία μοντάζ της τελευταίας του ταινίας. «Δείτε τις Κάννες με βραβεύσεις άσχετες από την εικαστική και πολιτιστική αξία της ταινίας.
Το γεγονός ότι από 500 ταινίες που κάποτε πρόβαλαν τα φεστιβάλ τώρα έχουν φθάσει τις 5.000 το χρόνο, από τις οποίες οι κριτικοί βλέπουν το πρώτο 15λεπτο, μας κάνει πολύ σκεπτικούς», υπογράμμισε ο ίδιος. Η παραγωγή, το σύστημα πωλήσεων και όλα όσα «βασανίζουν» τους Έλληνες σκηνοθέτες, που στην πλειονότητά τους είναι οι ίδιοι και παραγωγοί της ταινίας τους, κάνουν τον Βαρδή Μαρινάκη να παρομοιάζει την καλλιτεχνική δημιουργία με «εμπόριο καλσόν σε μια τεράστια αγορά και την τέχνη επιχείρηση».
Και τα ξένα φεστιβάλ; Τα φεστιβάλ είναι σε κρίση, λέει ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο πρώτος της γενιάς του με διεθνείς συμμετοχές που άνοιξε το δρόμο και για τους επόμενους. «Δείτε την οικογενειοκρατία στη Βενετία με τον Ταραντίνο που βράβευσε τη φίλη του Σοφία Κόπολα», λέει ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο οποίος βρίσκεται σε διαδικασία μοντάζ της τελευταίας του ταινίας. «Δείτε τις Κάννες με βραβεύσεις άσχετες από την εικαστική και πολιτιστική αξία της ταινίας.
Το γεγονός ότι από 500 ταινίες που κάποτε πρόβαλαν τα φεστιβάλ τώρα έχουν φθάσει τις 5.000 το χρόνο, από τις οποίες οι κριτικοί βλέπουν το πρώτο 15λεπτο, μας κάνει πολύ σκεπτικούς», υπογράμμισε ο ίδιος. Η παραγωγή, το σύστημα πωλήσεων και όλα όσα «βασανίζουν» τους Έλληνες σκηνοθέτες, που στην πλειονότητά τους είναι οι ίδιοι και παραγωγοί της ταινίας τους, κάνουν τον Βαρδή Μαρινάκη να παρομοιάζει την καλλιτεχνική δημιουργία με «εμπόριο καλσόν σε μια τεράστια αγορά και την τέχνη επιχείρηση».
Για τον Άρη Βαφαλούκα, τα φεστιβάλ δίνουν «τη δυνατότητα επικοινωνίας της ταινίας με ένα κοινό που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να την δει και πως το θέμα δεν είναι να κάνει ο σκηνοθέτης θελτικές ταινίες με στόχο την πρόκριση σε ένα φεστιβάλ». Ο Αλέξης Αλεξίου αναφέρθηκε στην πολιτική και οικονομική συγκυρία της Ελλάδας, η οποία όμως δίνει την ευκαιρία «να ξεκαθαριστούν κάποια ζητήματα στο πολιτιστικό επίπεδο που έχουν να κάνουν και με τις επιλογές του σκηνοθέτη να γυρίσει μια ταινία αλλά και με τις επιλογές του κοινού».
